17 juni 2017 2e locatie

Velodrome

De Velodrome is een wielerbaan, soms overdekt maar deze niet. Aan zijn lot overgelaten met een tribune die plaats biedt aan honderden toeschouwers. 

Deze baan telt een lengte/ronde van 250m. Eenmaal aangekomen parkeerden we bij een winkelgebied en liepen een eindje naar de locatie. Daar aangekomen zagen we meteen al een stuk hek was los was geschroefd waardoor we zo het terrein op konden komen. Geen kip te zien. We pakten onze spullen uit en gingen aan de slag, nog niet eens helemaal opgestart komen er twee snotneuzen aanlopen met een voetbal. Niet heel vreemd gezien er vlak naast een veldje is, maar gingen die ettertjes nou doen die klommen op de tribune en gingen pontificaal in het midden van die immense tribune (en onze foto's) zitten. Wij hadden al besproken ze geen aandacht te geven en dan eerst de zaken te fotograferen waar ze buiten vielen.

Zo gezegd zo gedaan en na een minuut of 20 gaven ze het op en gingen maar weg en konden wij ons gang gaan. We waren net op tijd klaar voordat de zon echt helemaal doorkwam en eigenlijk alleen maar tot last zou zijn.

De piste werd ingehuldigd op 30 juni 2000.

Het doel is wedstrijden en trainingen organiseren voor alle jeugdcategorieën.

Een deel van de tribune van het voetbalstadium van Charleroi, gebruikt tijdens Euro 2000 (het Europees Kampioenschap voetbal) is heropgebouwd in deze piste.

17 juni 2017 1e locatie

Gravestone Church

Vanmorgen om 04.00 uur naar Mark vertrokken om om 07.30 uur bij de kerk aan te komen

Via mede-urbexers hadden we een sluip-door-kruip-door route gekregen. Parkeren, verderop een steegje tussen huizen door, een stadspark doorkruizen zo goed als naast een politie bureau (waar wel een stuk of 10 dienstwagens stonden geparkeerd) en toen liep het spoor dood. Precies op onze route hadden bouwvakkers een stuk grond afgezet en zeecontainers en een schaftkeet geplaatst met bouwhekken er omheen. En het lastige aan het hele verhaal was dat ze aan het werk waren. Na een paar rondjes en wat turen naar Google Maps op onze telefoons vonden we een andere route naar binnen. 

Na wat klimmen en struinen door bosjes waren we binnen. Wow wat een gave locatie, religieuze plekken hebben altijd al wel een extra dimensie vinden zowel Mark als  ik. We merkten meteen dat we daar niet alleen waren, illegale bewoning door een hele kolonie stadsduiven. Honderden duiven vlogen daar rond, bergen met duiven poep op de grond, eigenlijk overal bergen met poep.

De kerk dankt haar naam aan de graven in het midden van de kerk die zijn opengebroken. Dit geeft een extreem macabere uitstraling, zeker doordat er rondom beenderen en schedels te vinden zijn. Deze eeuwenoude kerk stamt uit het jaar 1211 en staat al jaren verlaten in de straten van een klein dorpje nabij Charleroi. De hoofdbewoners zijn momenteel honderden duiven. 
Deze kerk  heeft een rijke en vooral hele lange geschiedenis. De eerste vermeldingen van de kerk gaan terug naar 1171. Volgens officiële berichten opende de kerk haar deuren op 1211. De kerk droeg in eerste instantie de naam Chapel Boegnies.

In 1604 kwamen de Nederlanders die rondzwierven in de provincie Henegouwen naar het kleine dorpje om te plunderen en vernielingen aan te brengen. Chapel Boegnies bleef hierbij niet bespaard. De Antonius beelden werden vernield en graven werden opengebroken. De kerk werd gebruikt als stal voor de paarden. 4 jaar later in 1608 namen Spaanse soldaten de dorpen over, net als de kerk. De kerk onderging een renovatie die voltooid werd in 1785. De klassieke stijl die de kerk nu heeft is een nalatenschap van die renovatie.

Van 1794 tot 1814 maakte Henegouwen deel uit van de Franse republiek net als het kleine dorpje Fontaine-l’Évêque. In de jaren daarna is het vrij rustigin en rondom de kerk.

Na ruim 30 jaar niet meer in bedrijf te zijn geweest heeft de gemeente de beslissing dit jaar ( 2017) genomen om geen nieuwe renovatie te geven aan deze vervallen kerk in Charleroi, maar om het plat te leggen en een nieuwe bestemming voor te vinden. Wanneer de sloop gaat beginnen is in België altijd de vraag, maar er komt geen geld voor renovatie. 
Waarschijnlijk de best beveiligde urbex-locatie. Het staat pal naast een politiebureau. Er is dus veel controle en erg moeilijk om ongezien naar binnen te komen. Naast dat het in de tuin van het politiebureau ligt is het gebouw ook omringt door een redelijk hoge muur. 

29 mei laatste locatie van onze Duitsland trip

Dr Anna

29 mei 1e locatie

Frauenknast

28 mei 2017

Carolagrun Heilstatte

Bij deze locatie hebben we ook weer geen idee waar de naam vandaan komt, maar het 'grun' in de naam zal vast iets te maken hebben met dat het sanatorium midden in een uitgestrekt woud staat. Je kan er alleen komen via een kronkelweggetje dwars door het woud en een hoop bergen. Voor we arriveerden hadden we al via Google Streetview gekeken of er vanaf de weg iets te zien was van het sanatorium. Het enige wat te zien was was dat de bebouwing aan de wegkant (waarschijnlijk woningen van concierge of personeel in de tijd dat het nog in werking was) gerestaureerd was en waarschijnlijk bewoond. 

Van tevoren besloten we om ver weg te parkeren en door het bos om het hele stuk grond heen te 'hiken' en de locatie van de achterkant te benaderen. Zo gezegd zo gedaan, parkeren, spullen op ons rug, genoeg water en eten mee en hopen dat we uit de zon kunnen blijven. Dat lopen door een 'oerwoud' viel nog best tegen. 

We begonnen het aardig zat te worden na een tijdje toen er net een soort van duin in zicht kwam en laat na net daarachter het sanatoriumterrein beginnen. Wij slopen er overheen en glipten snel 1 van de panden binnen om maar ergens te beginnen en uit het zicht (en de zon, het was onderhand al weer zo'n 25 graden geworden) te zijn. 

Alle panden waren zo goed als leeg maar wel zeker de moeite waard om wat mooie shots te maken, vooral een grote zaal. De 'ziekenboeg' denk ik, hoog plafond, grote ramen met lange wapperende gordijnen en aan elke raamkant van de zaal stonden zo'n vijf oude ziekenhuisbedden. We zijn een aantal panden in geweest en toen hadden we het wel gezien en begonnen aan de terugweg naar de auto.

Bij de auto aangekomen, rijden we net onze parkeerplek af waar onderhand veel meer auto's stonden want je kon daar via een bospaadje de andere kant op bij een meertje komen wat heerlijk vertoeven was met dit weer natuurlijk. Komen 2 fietsers aan die naar wij dachten ons iets wilden vragen (de weg misschien ofzo, want welke malloot gaat hier nu fietsen) zegt de man van het stel 'wat doen jullie hier nou?!'.

Mark en ik kijken elkaar aan of we iets gemist hebben. Bleek dus alleen maar omdat wij ook Nederlanders zijn (zag hij aan ons nummerbord haha lobroek), vraagt ie of we ook niet even naar het meertje komen. Wij bedanken en zeggen dat we geen zwembroek mee hebben genomen, waarop hij zegt 'dat geeft niks want die heb ik ook niet, gaan we gewoon in onze blote .... zwemmen, geen probleem'.

28 mei 2e locatie

FDGB voormalig restaurant

Onze 3e locatie voor vandaag, het is onderhand een graad of 30 geworden en de mussen vallen dood van het dak. Kan eigenlijk best want ik heb hier nog geen mus gezien. 

Deze locatie staat op onze lijst als FDGB we hebben alleen geen clou waar dit voor staat. We komen en rijden 2 keer onopvallend langs, en zijn eigenlijk twee mogelijke kandidaten voor deze coordinaten. Aan beide kanten van de (dorps) weg staat iets leeg. Het 1 is duidelijk een hotel / restaurant en het ander is een stuk ouder maar wel helemaal gestript van binnen. 

We parkeren een stukje lopen verderop, pakken een boterham en wandelen als twee toeristen terug naar het pand waarvan wij denken dat het de juiste is. Via een laad en los oprit komen we al snel achter het pand terecht, uit het zicht gelukkig want er staan nog allerlei huizen, winkels en een cafe omheen. Wij klimmen naar binnen en komen in de keuken terecht, daarna het restaurant en dan een feestzaal. Dooie boel, weinig feest hier.

Dan maar boven kijken, daar zien we al snel dat dat ooit hotel is geweest maar dat er waarschijnlijk de laatste jaren dat het pand nog open was iemand heeft gewoond. En misschien ook nog wel toen het al dicht was, het was in ieder geval een vuillak. Wat een bende. Er hingen door de motten of ratten aangevreten kleren op een wasrekje en een totaal vergaan matras op de grond.

Een paar kamers waren helemaal groen van mos en schimmels die waren dan wel weer interessant voor ons maar meer dan een paar foto's zijn het daar niet geworden. 

Na ons bezoek hebben we nog geen enkel idee waar FDGB voor staat. Soms krijg je een naam door en coordinaten en kom je op de locatie aan en snap je meteen of iets later waarom die locatie zo is genoemd. Dit blijft een raadsel.

28 mei 1e locatie

Hotel Atlantis (wintersport hotel)

In een ietwat verouderd wintersport oord lag nog niet eens erg afgelegen een groot hotel dat al heel wat jaren geleden aan zijn lot is overgelaten. Van buitenaf zag je al dat er aardig wat gesloopt was door plaatselijke jeugd. En dat ze het hele pand tot en met de eerste verdieping op een gegeven moment maar hadden dichtgetimmerd en dichtgemetseld voordat het hotel een keer in vlammen zou opgaan. Dat maakte het voor ons onmogelijk om binnen te komen maar (zomaar) opgeven komt niet in Mark woordenboek voor dus we liepen het hele pand na of er ook maar iets mogelijk was, we vonden toch al snel een mogelijkheid maar dat was 2 meter hoog klimmen.

Toch maar verder zoeken, we vonden een kelderraam wat open was maar een beetje aan de kleine kant en in een gat in de grond gegraven lag. Ik kwam daar echt niet in met mijn stijve lijf,maar Mark klom er toch in en liet zichzelf de kelder in zakken, er stonden wat balken en rommel waar hij op kon staan . Hij stootte wel zijn hoofd tegen een betonnen rand wat een megabult opleverde.

Maar...... hij was binnen, Ik stond nog buiten met onze rugtassen en Mark  zou zoals gewoonlijk een andere mogelijkheid voor me zoeken om binnen te komen. Die vond hij al vrij snel verderop achter in het hotel, een dienstingang die open was.

Via de stikdonkere kelder kwamen we bij het trappenhuis en gingen meteen op zoek naar interessante plekken. Verderop in het hotel liepen we naar boven om 1 voor 1 de hotelkamers te checken. Net toen we een ongeveer half uurtje binnen waren en foto's maakten in een hotelkamer hoorden we iemand de trap opkomen en niet echt stilletjes. Wij wachtte even met foto's maken om niet op te vallen want we wisten ook niet wat die andere persoon van plan was en of er meer waren.

Misschien had iemand ons wel het gebouw in zien gaan en kwam iemand ons er nu uithalen, we hadden natuurlijk geen idee. Die persoon liep onze verdieping voorbij en we hoorden hem de verdieping erboven door de hal lopen en toen werd het stil. Wij zijn weer verder gegaan waar we mee bezig waren en liepen de verdieping af naar de andere kant en gingen daar via het trappenhuis omhoog. In ons achterhoofd nog de aanwezigheid van een derde persoon op die verdieping. Wij deden ons ding, hoorden wel iemand anders bezig met een statief en hoorden 1 keer een camera klikken maar toen die andere persoon ons eenmaal in de gaten kreeg was het muisstil. Die had niet door dat we hem allang hadden gehoord dus had zich waarschijnlijk ergens verscholen. Ook niet wetende dat wij ook die kamers nog langs gingen waar hij zich verscholen hield.

Na een tijdje waren we klaar en onderhand aan de andere kant van het hotel waar we naar beneden gingen en het hotel weer wilden verlaten via de kelder en door de dienstingang weer naar buiten. Halverwege onze tocht naar de uitgang moesten we een dubbele branddeur door op de heenweg gewoon los was nu ging deze wat moeilijker open. Wat was nou het geval, die bange poeperd had op zijn weg naar buiten geprobeerd de deur te barricaderen met een steelstofzuiger uit het jaar kruik die daar rondslingerende. Dat was natuurlijk niet gelukt want de deuren gingen alsnog open.

27 mei 5e locatie

Rittergut V.

Dit is 1 van de 2 Ritterguts die we deze dagen in Duitsland bezochten. Rittergut V. staat ergens in nomansland aan een doodlopende weg. Met precies er tegenover een net zo oud pand maar dan in veel slechtere staat en die was zelfs nog (of weer) bewoond. Er stond namelijk iemand hout te hakken recht voor de deur van waar we moesten zijn. We reden door tot richting het einde van het weggetje en uit het zicht van de houthakker, waar we parkeerden een boterham pakten en te voet terugliepen om te kijken waar en hoe we naar binnen konden. 

In de buurt van de houthakker en de locatie aangekomen deden we net alsof het de normaalste zaak was om daar te lopen en zochten onderhand (zo onopvallend mogelijk) naar eventuele mogelijkheden om het pand binnen te komen. Aan de voorkant was niks te vinden zo op het eerste gezicht en lag toch te veel in het zicht van 'Bob De Bouwer' dus liepen we om het gebouw heen (uit het zicht) en probeerden daar alle deuren en ramen maar helaas zat alles potdicht. 

Gemetseld of getimmerd, er was echt geen binnenkomen aan. Tot het laatst waar we keken en toch een mogelijkheid vonden om binnen te komen. Een geweldig mooi entree, niet waar wij door een raam klommen maar de echte officiele binnenkomst. Grote mooie trappen en een geschilderd plafond. Struinend door het pand hoorden we op de achtergrond nog het houthakken van de 'buurman'. Waarschijnlijk liet hij ons gewoon ons gang gaan wetende dat alles potdicht zat, toch niet helemaal dus. We hadden hier niet zoveel tijd nodig, het pand opzich was al mooi en alles wat los zat was er uitgehaald.